Τα δικά μου τα τραγούδια

Τα δικά μου τα τραγούδια ταξιδεύουν κάθε μέρα

Με τα τραίνα με καράβια με καπνούς και τον αγέρα

Διαδηλώνουν και φωνάζουν μεσ’ του κόσμου τα παζάρια

Κει που χρόνια οι μεγάλοι παίζουν τη ζωή στα ζάρια

Τα δικά μου τα τραγούδια παραθύρι είναι για όλους

Της ζωής τους σαστισμένους κι’ όλους τους ονειροπόλους

Γι αυτούς που ξεχειμωνιάζουν μεσ’ στ’ ανθρώπινα τα χνώτα

Για κρεβάτι εφημερίδες και αγκαλιά τα γεγονότα

Τα δικά μου τα τραγούδια δεν γνωρίζουν καλούς τρόπους

Μα έχουν μάθει να αγαπάνε όλους μα όλους τους ανθρώπους

Στα λαϊκά νοσοκομεία φέρνουν ράτζα στους διαδρόμους

Στα ορφανά το παραμύθι και νερό στους οικοδόμους

Τα δικά μου τα τραγούδια δεν χωράνε σε δεξιώσεις

Μοιάζουν μ’ άνεργους στους δρόμους πεταμένους από εξώσεις

Δεν μιλάνε για τα ουράνια σαν βιογραφία αγίων

Για ενημέρωση του κόσμου στέλνουν καρποστάλ σφαγείων

Τα δικά μου τα τραγούδια δεν μ’αφήνουν ποτέ μόνο

Με τραβούν από το χέρι να μου δείξουνε τον πόνο

Περιμένοντας μια αγάπη την αγάπη που’χει αργήσει

Μεσ’ τα δυό της τα παπούτσια  μια ζωή έχει ναυαγήσει

Τα δικά μου τα τραγούδια στα κομπιούτερς δεν χωράνε

Πάνε με τους μετανάστες να δουλέψουν όπου νάναι

Για δυό τρείς τρύπιες δεκάρες ξαργυρώνουν τον καιρό τους

Στους μελλοντικούς τους πόνους να πλαγιάσουν τ’ονειρό τους

Τα δικά μου τα τραγούδια πολυσύχναστες πλατείες

Με πολύχρωμους θαμώνες και περίεργες πελατείες

Μεσ’ τη γυάλινη την ώρα γυάλινα όλα τόσο αστεία

Στις ανταύγειες πνιγμένα απ’ τα ζαχαροπλαστεία

Τα δικά μου τα τραγούδια σταματάνε τα ρολόγια

Στη μοναδική την ώρα που η καρδιά λέει χίλια λόγια

Χίλια λόγια κι’ άλλα λόγια σαν τ’αγριεμένο κύμα

Παίρνουν τους ερωτευμένους και τους  κρύβουν μες στο ποίημα

                             Στα δικά μου τα τραγούδια